DuPont Co kreeg een dagvaarding van het U.S. Justice Department’s Environmental Crimes Section. Deze dagvaarding kwam een maand nadat de firma instemde met de beschuldiging van het U.S. Environmental Protection Agency (EPA) dat ze 20 jaar lang gezondheidsverslagen hadden achtergehouden omtrent PFOA (perfluorooctanoic acid ). In de dagvaarding wordt geëist dat voor eind juli alle documenten omtrent de toxiciteit van PFOA zullen worden overgemaakt aan de Environmental Crime Section.DuPont heeft in het eerste kwartaal van dit boekjaar reeds een reserve aangelegd van 15 mjloen dollar om tegemoet te komen aan de overeenkomst met EPA op 21 april j.l. Het betrof hier een klacht van buurtbewoners van de fabriek in Ohio Valley die last hadden van drinkwatervervuiling en luchtvervuiling van het bedrijf. De overeenkomst voorziet in een totale vergoeding van 108 miljoen dollar (Reuters may 19, 2005)
Binnen een tijdspanne van enkele maanden heeft DuPont te maken met een tweede ‘onderzoek’ van de overheid naar de eventuele bedreiging voor de volksgezondheid. Ditmaal zou de boete kunnen oplopen tot 300 miljoen dollar. Wat is hier eigenlijk aan de hand? Geen meldingsplicht voor gevaarlijke stoffen. EPA eist 300 miljoen dollar schadevergoeding omdat de firma het nagelaten heeft om
o Het niet openbaar maken van onderzoeksresultaten van 1981 waaruit bleek dat de foetus van een zwangere vrouw die in de fabriek werkte sporen van PFOA had.
o Het niet melden van een onderzoek in 1991 waaruit bleek dat het drinkwater dat door 12.000 mensen werd gebruikt besmet was met PFOA.
DuPont verdedigt zich door te stellen dat het onderzoek dat sporen van PFOA in zwangere vrouwen die in de fabriek werkten en in hun foetussen geen toxicologisch onderzoek was en dat de hoeveelheden die gevonden werden niet voldoende waren om het EPA op de hoogte te brengen Verder vindt DuPont het onaanvaardbaar dat ze van de besmetting van drinkwater met PFOA zouden moeten melding maken als de regering drie jaar voordien verklaarde dat de vervuiling met een factor 150 mocht stijgen zonder dat de volksgezondheid in gevaar zou komen. Als dit inderdaad zo is dan gaat de overheid zwaar in de fout omdat een medewerker van de Environmental Working Group destijds had gesteld dat PFOA, net als andere fluorchemicaliën, overal in het lichaam is te vinden, dat de gevonden hoeveelheden toxisch zijn en dat PFOA niet afbreekt in de natuur en dus ook niet in het lichaam.
Het is ongelooflijk dat bedrijven producten op de markt brengen en blijven brengen hoewel ze weten dat ze uiterst giftig zijn en niet afgebroken worden in de natuur. DuPont betwist de schadelijke effecten van PFOA en stelt dat niet alle telomeren gelijk zijn : wat van toepassing is voor PFOS (perluorooctane sulfonate) [1] hoeft daarom nog niet voor PFOA te gelden. DuPont stelt dat noch PFOS noch PFOA gebruikt wordt in hun producten maar dat deze stoffen vrijkomen uit niet gewenste bijkomende chemische reacties. Bovendien beweert het bedrijf dat er geen nadelige gevolgen voor de gezondheid werden ontdekt in de onderzoeken die de firma zelf heeft gedaan.
Hoewel PFOA en aanverwante stoffen reeds 50 jaar wereldwijd gebruikt worden is nu pas duidelijk welke risico’s eraan verbonden zijn. De industrie is niet verplicht de veiligheid van nieuwe producten te testen alvorens ze op de gebruiker los te laten. De kostprijs van de ‘vooruitgang’ en de groei van onze gelauwerde industrie zou wel eens veel hoger kunnen zijn dan de baten.
Onze industrie belast niet alleen onze gezondheid maar ook die van de komende generaties. DDT was in vergelijking met deze, en nog duizenden andere nieuwe chemicaliën, nog veilig.
PFOA PFOA en PFOS zijn niet alleen te vinden in kookpannen met een anti-aanbaklaag maar ook in kleding, tapijten of ander textiel dat vlekresistent werd gemaakt. Scotchgard is een behandeling van textiel en tapijten, die ook in België wordt toegepast, waardoor substanties die vlekken kunnen maken niet in het weefsel indringen maar er bovenop blijven liggen. Teflon, een andere toepassing van PFOA wordt ook gebruik verbrandingsmotoren, smeermiddelen, elektrisch isolatiemateriaal….
Uit dierproeven blijkt dat PFOA verband houdt met :
Een belangrijke toename van het aantal dode dieren bij de nakomelingen bij dosissen die geen invloed hadden op de moeders.
Belangrijke gewichtsveranderingen in diverse organen zoals de hersenen, de prostaat, de lever en thymus.
Gevoelige toename van het aantal jongen dat doodging bij moeders die werden blootgesteld aan PFOA.
Beschadiging van de hypofyse bij het vrouwelijke nageslacht. (de hypofyse scheidt tal van hormonen af die o.a. de groei regelen, het reproductiesysteem, en tal van metabole processen).
Bij andere onderzoeken werd aangetoond dat er afwijkingen zijn bij baby’s van arbeidsters die blootgesteld zijn geweest aan PFOA. Dit werd reeds in 1981 vastgesteld bij twee van de zeven arbeidsters die bij DuPont werkten. Er werden toen 50 arbeidsters overgeplaatst om te voorkomen dat ze nog langer blootgesteld zouden worden aan PFOA.
Er werd ook een verhoging van het totaal cholesterol en triglyceriden vastgesteld bij werknemers die aan deze chemicaliën waren blootgesteld. Dit kan de aanzet zijn tot voortijdige hart- en vaatziekten.
Bovendien werd in dieronderzoek een verband gevonden tussen PFAO en tumoren in tenminste vier organen, en werd een relatie aangetoond tussen PFOA en prostaatkanker bij arbeiders die aan het goedje zijn blootgesteld.
De potentiële schadelijke effecten van PFOA zijn over de hele bevolking verspreid : 90% van de onderzochte Amerikaanse bevolking heeft PFOA in het bloed. Bij sommigen is concentratie even hoog als bij de arbeiders die langdurig aan PFOA werden blootgesteld. PFOA wordt niet afgebroken zoals CFK’s of DDT zodat het tot onbepaalde tijd in het milieu zal blijven. Hierdoor kan niet voorkomen worden dat het goedje zich opstapelt in onze omgeving en in ons lichaam. Zelfs al zou men vandaag PFOA verbieden dan nog zal er een toename van de concentratie in het menselijk lichaam kunnen gemeten worden.
Hoewel DuPont beweert dat er geen schadelijk effecten aan PFOA verbonden zijn moeten we bedenken dat het bedrijf de onderzoeken zelf liet uitvoeren. Net zoals we dat gewoon zijn in de farmaceutische industrie kunnen we ons eraan verwachten dat de onderzoeken op maat van het bedrijf worden ontworpen zodat de negatieve effecten minimaal zijn. Er werden echter ook vele onafhankelijke onderzoeken gedaan. Zo is in een onderzoek vast komen te staan dat 95% van de (Amerikaanse) kinderen die deelnamen aan het onderzoek sporen van PFOA in hun lichaam hebben. De onderzoeken spitsen zich toe op :
De gezondheid en groei bij kinderen;
Risico’s voor diverse organen zoals lever, nieren, pancreas en geslachtsklieren.
Veranderingen in de schildklierhormonen.
Verzwakking van het immuunsysteem.
Voortplantingsproblemen en aangeboren afwijkingen.
Waar en wanneer komen deze chemicaliën vrij? De belangrijkste bronnen zijn :
Teflon productie-eenheden waar lucht en water aangetast worden;
Verhitting van Teflon tijdens voedselbereidingen waardoor de chemicaliën in het voedsel en de lucht verspreid worden;
Vloerbekleding die behandeld werd tegen vuil worden waardoor de gevaarlijke chemicaliën in de lucht verspreid worden.
Kledij die een dergelijke behandeling heeft ondergaan geeft minieme hoeveelheden af en bovendien worden relatief grote hoeveelheden tijdens de behandeling in het water vermengd en komen in het milieu terecht.
Recent onderzoek in Canada bracht aan het licht dat het verhitten van Teflon ook gassen doet vrijkomen die de ozonlaag kunnen aantasten
[2] CFK’s die enkele jaren geleden voor opschudding hebben gezorgd omdat ze de ozonlaag verwoesten waren dus niet de enige schuldigen. Sinds CFK’s verboden werden en vervangen door alternatieven (HFC’ = hydrochloorfluorcarbonaten) doet zich een trouwens een nieuw probleem voor dat de media aandacht nog niet heeft gekregen. HFC’s worden afgebroken tot TFA (trifluoracetaat) dat niet verder afgebroken wordt en net als PFOA voor eeuwig en altijd in het milieu blijft hangen. Fluorpolymeren vormen namelijk langere ketens dan andere polymeren. Of hoe wat als ‘vooruitgang’ wordt gepropageerd niets anders is dan achteruitgang waar goed geld aan verdiend kan worden.
Het verhitten van Teflon (en andere fluorpolymeren zoals PTFE of polytetrafluorethyleen dat verwerkt wordt in elektrisch isolatiemateriaal) tot hoge temperaturen geeft ook TFA vrij. Wat onze ministers voorstellen als een veilige verbranding van afval aan hoge temperaturen in high tech verbrandingsovens blijkt wel duur maar niet zo veilig te zijn.
Deze informatie moet ons er toe aanzetten om uitsluitend natuurlijke stoffen in onze omgeving te dulden want wellicht zitten nog veel van dergelijke ‘tijdbommen’ verborgen in de kleding die we dragen, onze meubelen en ons voedsel. Natuurlijke onbehandelde weefsels zoals katoen bvb. verdienen absoluut onze voorkeur. Onze meubelen bevatten ontzettend veel oplosmiddelen zoals formaldehyde, die vrijkomen in onze goed geïsoleerde leefkamers zodat we in een permanent kankerverwekkende wolk leven.
De uitstoot van miljoenen wagens waarmee we ons snel verplaatsen om naar ons werk te rijden bezorgt miljoenen mensen gezondheidsproblemen. Misschien moeten we eens overdenken of we niet beter wat rustig aan zouden doen en minder maar rationeler zouden werken, onze industrie inkrimpen zodat we meer tijd voor onszelf krijgen en onze welvaart een beetje terugschroeven in plaats van de pronken met onze ijdelheid.
Als dit artikel u niet kan aanzetten tot het vervangen van uw ‘verdachte’ kookpannen, dan neemt u bewust risico’s voor uzelf, uw familie en uw nakomelingen. Net zoals in de toxische geneeskunde waar de patiënt het beheer over zijn/haar gezondheid niet zo maar aan dokters moet overlaten, moet de consument niet zo maar de fabrikanten geloven. Beiden hebben hetzelfde doel : zoveel mogelijk winst maken. Uw gezondheid is van ondergeschikt belang. Bovendien zijn Tefal [3] pannen gevoelig aan krassen. De antiaanbaklaag wordt aangebracht op een aluminium bodem. Dat wil zeggen dat het voedsel in rechtstreeks contact komt met dit gevaarlijk metaal waarvan de giftigheid in ontelbare onderzoeken werd aangetoond.
Aluminium is medeoorzaak van tal van beschavingsziekten (w.o. Alzheimer). Het metaal wordt trouwens ook verwerkt in roestvrije pannen. U kan de test eenvoudig zelf doen met een magneetje. Als het magneetje niet aan de pan kleeft zit er aluminium in verwerkt. Het giftige metaal wordt ook verwerkt in spuitbussen met deodorant. De huid onder de oksel is bijzonder gevoelig en neemt heel gemakkelijk de stoffen op die er op verstoven worden zodat aluminium in het lichaam opgenomen wordt.
Veilige kookpannen zijn uit de mode geraakt. Het zijn de gelakte pannen die voorzien zijn een keramische laag die als inert mag beschouwd worden of, als het helemaal natuurlijk moet zijn, aardewerk. Wie er tegen opziet om zijn dure pannen weg te gooien kan het risico verkleinen door ze niet te sterk te verhitten want hoe hoger de temperatuur hoe meer schadelijke stoffen vrijkomen. In ieder geval doe je er goed aan om ze weg te gooien zodra ze beschermende laag krassen vertoond.
Stents in roestvrij staal zorgen voor problemen Stents zijn ‘veertjes’ die in aders geplaatst worden om de aders open te houden (onze premier heeft enkele maanden geleden een dergelijke ingreep ondergaan in plaats van zijn levensstijl aan te passen), kunnen allergische reacties veroorzaken als gevolg van de metalen die vrijkomen. De vrijgekomen metaalionen nikkel, molybdeen en/of chroom, veroorzaken op hun beurt weer een vernauwing van de bloedvaten. Roestvrij staal blijkt niet zo inert te zijn als men al jaren gedacht had en bevat naast bovengenoemde metalen ook nog ijzer en koolstof.
Een onderzoek (Lancet 2000; 356:1895-97) bracht aan het licht dat 89 van de 131 patiënten die gemiddeld 6 maanden een stent droegen 50% stenosis hadden (d.w.z. de aders waren terug met 50% vernauwd). We moeten er ook rekening mee houden dat stents onophoudelijk blootgesteld zijn aan corrosie wat bij kookpotten niet het geval is. Anderzijds is de hogere temperatuur bij kookpotten ook een katalysator waardoor makkelijker ionen vrijkomen. Tenslotte zal het zuurgehalte van het voedsel dat erin bereid wordt ook een rol spelen.
Nikkel is al even giftig (volgens sommigen zelfs nog giftiger) als kwik. Nikkel ionen tasten enzymen en eiwitten aan en veroorzaken allergische reacties. Uiteraard is alles afhankelijk van de dosis en van de persoon. Er kan evenmin bepaald worden hoeveel nikkel er uit het metaal van de kookpotten vrijkomt tijdens het koken. De hoeveelheid zal duidelijk minder zijn dan bij aluminium potten maar kan toch voldoende hoog zijn om een aantal mensen gezondheidsproblemen te bezorgen.
Het mag nu wel duidelijk zijn dat we tal van beschavingsziekten zelf creëren. Helaas is de geneeskunde niet van plan om de oorzaken aan te pakken maar om ons nog verder duurbetaalde gifstoffen toe te dienen. We zouden ons veel leed en geld besparen al we de wonderen der techniek zouden beperken tot die technieken die werkelijk een vooruitgang betekenen. Want zeg nu zelf een Tefalpan bespaart ons het werk om enkele seconden langer over een pan te wrijven en een afwasmachine merkt niet eens het verschil met een gewone pan.
Bron: http://www.debrozevlinder.be/
Posts
